Cando percorremos os lineais dun supermercado vemos cada vez máis produtos con etiquetas nas que aparecen destacadas mensaxes do tipo “sen aditivos”, “non contén colorantes nin conservantes” ou “100 % natural”. Cada vez que vemos na lista de ingredientes algún compoñente identificado cunha “E” seguida de tres ou catro números o primeiro que pensamos é que estamos ante un alimento que ten “química”, sen darnos conta de que calquera alimento, por moi natural que sexa, está formado por elementos químicos. A industria recorre a estes compostos por diferentes motivos: para mellorar o seu sabor, o seu aspecto, para asegurar que son inocuos, para prolongar os seus períodos de consumo, etc.

Para que o uso dun aditivo sexa aprobado, a Unión Europea esixe que se demostrou que é seguro, que exista unha necesidade tecnolóxica que non poida conseguirse doutro xeito e que a súa utilización non induza a erro ao consumidor porque confira ao alimento características que non ten. Para cada aditivo calculouse cientificamente a cantidade que unha persoa podería inxerir diariamente sen que iso supoño risco algún para a súa saúde. Este valor coñécese como IDA (Inxesta Diaria Admisible), que normalmente é da orde dunhas 1.000 veces menor que a cantidade que podería producir algún efecto, aumentando enormemente as marxes de seguridade. Desta forma, para que o noso organismo notase algún efecto dun aditivo teriamos que consumir moitos quilos de alimentos que o conteña todos durante períodos moi amplos de tempo .